Mija dzień za dniem, godzina za godziną, minuta za minutą. Czas monotonnie płynie na obserwowaniu tego samego otoczenia od wielu lat. Brud, smród i życie we własnych odchodach. Latem ciężko wytrzymać z gorąca, w zimę z mrozu. Miska wiecznie pusta, czasem ktoś się zlituje i rzuci jakiś ochłap po obiedzie, który pozwoli, choć na chwile zapomnieć o ssącym głodzie.

Nadzieja? Już dawno jej nie ma.
Nadzieja gaśnie razem z Naomi..

Ratunek przyszedł w ostatniej chwili, udało się uratować tę skrajnię wychudzoną sunię dzięki Pogotowie dla Zwierząt. Dla jej psiego towarzysza było za późno..

Naomi, bo tak dostała ma imię, przez długi czas była bardzo wystraszona, wycofana, bała się człowieka, bała się nawet na nas spojrzeć. Cierpliwości i wyrozumiałością zdobyłyśmy częściowo jej zaufanie.

Teraz, to zupełnie inny pies, wybiega wesoła z boksu, bawi się zabawkami, a na widok pełnej miski szaleje z radości.

A my nadal pracujemy nad tym, żeby odzyskać jej wiarę w człowieka, która straciła, gdy ktoś uwiązał ja na krótkim łańcuchu 7 lat temu…