Nazywam się Kalim i jestem młodym, kocim nastolatkiem. Nie pamiętam już co działo się ze mną zanim trafiłem do cioć, które przygarnęły mnie do siebie na, jak to mówią, „Dom Tymczasowy”. Ciocia mówi, że to dlatego, że przeżyłem dużą traumę związaną z kilkugodzinnym pobytem przy ruchliwej ulicy. Mijały mnie wtedy szybkie, głośne samochody, a niektóre były nawet bardzo głośne i mrugały kolorowymi światłami. Sam nie wiem ile czasu tam spędziłem, ale bardzo się bałem, ciągle wołałem o pomoc, ale byłem tak mały, że prawie nikt mnie tam nie widział, ale w końcu się udało. Zostałem uratowany! Byłem nawet u lekarza, tam zrobili mi kompleksowe badania, i zostałem ulubieńcem lekarzy. Jestem całkiem zdrowym kociakiem, więc ciocia zabrała mnie do siebie do domu. Mówiła, że jestem malutki więc pewnie szybko ktoś zabierze mnie do siebie na stałe, ale słyszałem też jak mówiła, że pewnie nikt mnie nie chce, bo nikt nie chce czarnych kotów. Szkoda, bo przecież potrafię wszystko to, co potrafią inne koty- załatwiam się do kuwety, śpię zawsze na ramieniu cioci i mruczę przed snem, nie gryzę i wiem, że nie wolno drapać innych rzeczy niż drapak… Nic z tego nie rozumiem, ale wciąż mam nadzieję, że zamiast cioć niedługo będę miał mamę, lub tatę, a może nawet oboje rodziców… Bardzo na to czekam.